Gros morne, New Foundland. - Labrador

We verblijven op een camping in het national park Gros Morne aan het water tussen Newfoundland en labrador. Wat nog geen 2 maand geleden 90 procent bedekt was met ijs. Simpele camping waar je zelf je plek uitzoekt en vervolgens je geld in een zakje doet en dat deponeert in een brievenbus. Er is gelukkig wel een wc, en veel brandhout. Ik loop een rondje over de camping en kom de parkwachter tegen. Ze begint direct te vragen where you from my love? Hier ben je iedereens love. Haha. Beetje gekletst en brandhout meegekregen. Ze verteld ook nog dat er een camping is die nog gesloten is voor het seizoen echt begint. Dáár is een douche die we mogen gebruiken, maar we mogen het niet verder vertellen. Zo lief weer. Helaas is het baggerweer, dus geen kampvuurtje. Wel GOT. Volgende ochtend hike gepland. Western brook pond.  4 km lang, dus dat valt mee. 8 uur de wekker, paar keer snoozen en 10 uur eruit. Op naar westernbrook pond een hike naar een fjord. Na een tijd lopen en veel elanden sporen en poep te hebben gezien aangekomen op het eindpunt. Een vlonder met een aantal mensen die samen gemiddeld 70 jaar waren. Wij en een aantal anderen haalden dit gemiddelde omlaag naar 69. Je kunt daar een boot pakken die tussen de fjord door gaat en het zal best mooi zijn, maar 60 dollar pp vonden we iets teveel. En we moesten lang wachten dus zochten nog een andere hike naar snug harbour, een verláten stukje strand waar je kan wildkamperen. Helaas na 3 kilometer kwamen we aan bij een rivier waar je met een touw over moest steken om de volgende 9 km te doen. Helaas was de rivier te wild om er door te gaan. Manon baalde, dus dan maar terug lopen. Na in totaal 10 km terug bij Basher en op de terug weg in Sally's cove( een klein dorpje met een paar huisjes en een wegrestaurantje) een lekker hamburgertje gegeten en zelf gemaakte patat. S'avonds bij het kampvuur gezeten en rijst met ei gegeten, omdat we niets anders hadden. Supermarkten zijn hier nauwelijks of niet. Nog 1 hike te doen hier voor ons. Er zijn er te veel in dit park dus anderen maar bewaren voor de toekomst. Brakersbrook falls wordt het. Een flinke rivier met stukken waterval erin. 5 km heen en 5 terug. Dus weer een mooi stukje stappen door het landschap. Ook hier stikt het van de elanden poep maar helaas geen eland gezien op deze hike. In totaal hebben we er nu al wel 2 gezien. Ook gingen we s'avonds na het eten nog even een uurtje rijden om te hopen of we er 1 zagen, helaas. Na een flinke wandeling met mooie plaatjes en immense stilte terug naar de camping en laatste nacht op new foundland. De volgende morgen halen we Amanda op om door te rijden naar de ferry in St. Barbes. De ferry vertrekt om 15:30 en volgens de navi zijn we er een uur later. Manon rijdt en dat is garantie voor tijdwinst. Na 360 km komen we aan om 15:45 en rijden we er naar toe in de hoop dat de ferry er nog ligt. Yes! Hij is nog helemaal niet aangekomen, er lag zoveel ijs onderweg dat het nodig was om er een ijsbreker voor te laten varen. Bizar! Maar wat een geluk. Na een uurtje daar, tanken, WiFi, wat drinken mochten we invoegen op lane 3 en wachten op vertrek. Uiteindelijk vertrokken we pas om 18:30.  Aan boord werd verteld dat de reis normaal ongeveer een uur duurt, maar omdat er zoveel ijs lag kon het wel 2,5 tot 3 uur duren. Geen probleem!  Voorin zitten op het schip met uitzicht over de zee. Wat een ijs! Bij vertrek zagen we een paar kleine stukjes ijs, en in de verte lag NOB een schip. The icebreaker. Het was zeker nodig. We gingen er dwars doorheen met slakkentempo en dat was maar goed ook. Die stukken ijs waren megagroot en als er een aankwam en tegen het schip aankwam dreunde het goed door. Zelfs de mensen die dit vaker doen hoorde je oeeeeh aaaaaahhh zeggen haha. Je kon achterop de boot staan, wát een geluk is dit om dit mee te maken. Normaal zou je denken, beetje ijs op water wat stelt dat nou voor. Nou we kunnen vertellen dat het echt bijzonder is. Toch weer een ervaring rijker. We zijn precies in de goede periode gegaan. En maken veel van de seizoensverschillen mee. Zo zijn de tulpen hier net in bloei, en de bomen niet volgroeid. Nu ( 14-6-2014 Jeroens verjaardag) komen we nog steeds bomen tegen waar de bladeren niet volledig aan zitten. Ze hebben hier de meest verschrikkelijke winter gehad in jaren. Tot ruim 3 meter hoge sneeuw, geen reserve brandhout meer, maar wel allemaal crossen op hun sneeuwscooters. En dat hebben ze hier in het oosten bijna allemaal. Op de grote wegen staan bij ons de borden voor het invoegen van fietsers of brommers. Hier voor sneeuwscooters.  De man in newfoundland verteld dat hij 2 jaar brandhout weggebrand had, nou die heeft wat te doen deze zomer. Terug op de boot kijken we vol ongeloof naar de zee en ijsbreker die een weg baant voor ons. Rond 21:30 komen we aan en gaan we op voor 1 van de grootste uitdagingen in canada. De weg van le sablon naar happy valley - goose bay. Een weg waar geen asfalt op ligt. Eerst maar een plek vinden voor een overnachting, het is donker nat en mistig. Op een bijna lege parkeerplaats geven we Basher rust voor de volgende dag. Wij eten soep van boerenkool met andere soorten groenten Amanda had deze gemaakt bij haar oma. Lekker! Snurken als een malle, een porrende en zeurende Manon om mij op m'n zij te leggen. We worden wakker en het weer is precies hetzelfde als de avond ervoor behalve dat het overdag is, en dus lichter. Vandaag rijden we de labrador highway 510. Wat een weg is dit. 560 km over gravel gaten, ongekend. Bij het laatste dorpje de tank vol gooien en rijden maar. De uitdaging is om geen lekke band te krijgen hier. CAA zou er lang over doen om je te kunnen helpen. Dus maar voorzichtig rijden. Na een x aantal uur gaat het nog steeds goed, je raakt er aan gewend en het ene stuk is beter dan de andere. Gelukkig wordt er hier veel gewerkt aan deze gravelhorrorweg. Er zijn dus altijd wel wat mensen in de buurt. De laatste 165 kilometer gaat eigenlijk best wel goed, het gravel is beter dan de meeste asfalt wegen dus kunnen we iets harder rijden 80 km/u. Eenmaal van de weg af en op normaal wegdek een geschenk voor je kont en buik. We gaan nu op zoek naar familie van Amanda in goose bay. Ze heeft ze nog nooit gezien dus weet ook niet wat ze kan verwachten. Fam. Quinlan gaan we bezoeken. Eenmaal aangekomen in de straat, overigens gebracht door een aardige man die ons wel de weg wou wijzen. Thanks dude! Mooi huis, jaartje oud.  Hartelijk ontvangen en het eten staat al klaar, aanschuiven maar. Ohhhhhhh wat was dit lekker, de glimlach en waardering voor deze maaltijd is groter dan groot. Na rijst, soep, ei, rijst, en bijna geen steaks is dit een cadeautje. Een lekker gerecht met kip. Een ovenschotel met kip en kaas en een soort brood kruimels er over heen. Broodjes en salade erbij, wat een geluk! Ik krijg zo weer honger en de glimlach komt ook weer terug. Na het eten laat duke het dorp nog even zien. Met z'n 5-en in een pick-up. Vette bak! Niets abnormaals voor hier maar mooi genoeg. Wat wel opvalt is dat elk huishouden speeltjes heeft. Of een trike, of een quad, of een gator, of crossmotors. De overburen hebben 4 quads, 2 crossmotoren, 2 pick-ups, en een fjord edge. Normaalste zaak van de wereld. Terwijl we bij ons al klagen over de buren met hun 2e auto. Lekker ritje naar van alles en nog wat. Duke rijdt ook nog even langs z'n werk. Hij is een helicopter engineer. Hij vloog vorig jaar naar India voor een speciaal project, omdat de helicopters daar bezet waren had een team helicopters uit canada over laten vliegen. Niet vliegen maar in een 747. Duke haalt ze uit elkaar in canada, stopt ze in kratten en in India haalt hij ze er uit en zet hij de helicopter weer in elkaar. Daarna naar de Himalaya toe om mensen te laten springen uit deze copter om vervolgens de berg af te skieen. Ik ken ergere baantjes. Hij is trots en dat mag hij. S'avonds nog even gezeten op de bank en de vermoeidheid sloeg in. Douchen en slapen.......